In Nederland is alles georganiseerd. Elke weg leidt naar een doel. Is een doel altijd wel de oplossing? Je weet waar je naartoe werkt en je ziet de vooruitgang, maar je legt er wel meteen een bepaalde druk op, want het doel moet behaald worden.
Ikzelf stel natuurlijk ook doelen, omdat het me zo is aangeleerd. ‘Volgende week moet je je huiswerk afhebben, dan is de deadline’. Op die manier sluipt het erin. Maar wat als ik geen specifiek doel had maar wel een richting? Wat gebeurd er dan?
Ik denk dat ik dan veel minder bang zou zijn om fouten te maken, en fouten ook minder zou zien als iets verkeerds. Dan gaat het meer om het proces er naartoe, wat volgens Miley Cyrus ook het deel is dat je toch wel onthoudt.
Ook al zou ik het doodeng vinden om geen doel te hebben, zou ik het misschien toch vaker uit moeten proberen.
We krijgen aangeleerd dat als je ergens aan begint je het ook af moet maken. Ik ben heel slecht in het lezen van de meest interessante boeken. Het lukt me gewoon niet. Moet ik dan boos blijven op mezelf omdat het me weer niet is gelukt het boek uit te lezen of moet ik dankbaar zijn voor wat ik wel heb gelezen en wat ik daarvan heb geleerd?
Moet ik gewoon net wat anders kijken naar de situatie? Of ben ik dan zo’n giftige positieveling die uit alles een les wil halen en moet zeggen dat alles met een reden gebeurt?
Ik geloof niet dat ik dat wordt.