Als klein meisje vond ik het vooral zielig als anderen arm waren. Ik snapte niet hoe het werkte. Hoe kon het dat ik in een vrijstaand huis woonde en een ander in een rijtjeshuis waar we zachtjes moesten spelen om overlast te beperken? Hoe kon het dat ik in een vrijstaand huis woonde en een ander in een bungalow met een tuin waar je u tegen zegt. Hoe kon het dat bij de een de ouders thuis waren en bij de ander nooit? Hoe kon het dat ik met sinterklaas meer dan de een kreeg en minder dan de ander, vooral dat was een lastig moment voor mij. Maar ik was vooral bezig met wat ik niet of minder had en anderen wel. Veel minder was ik bezig met de mensen die minder hadden dan ik. Hoewel ik het dus wel zielig vond. Ik denk niet dat dat verkeerd was, want ik was pas 6 jaar.
Ik heb nooit het idee gehad dat de een het meer verdiende dan de ander, of dat arme mensen maar gewoon harder moeten werken. Dat was vooral onzin, kijk maar naar blikjes verzamelaars, die werken ontzettend hard. Of de mensen met macht het nou willen of niet, iedereen is altijd een onderdeel van de maatschappij. Of je er welkom in bent en er bij wordt betrokken, dat is dan weer iets anders.
De mensen die vroegen wat voor werk je vader en moeder deden, waren vaak de mensen met wat meer geld. Als ik vertelde dat mijn moeder geen werk had dan hadden ze daar natuurlijk ook een mening over. Die vertelde ze niet, maar ik merkte het wel.
Toen ik wat ouder werd begon ik een soort afschuw naar de rijkere gezinnen te krijgen. Naar mijn mening waren die hartstikke verwend en hadden ze geen idee van de waarde van geld. Zij waren ook de mensen die het meeste voor zichzelf wilden houden en het minste deelden met anderen. Juist de armere gezinnen waren het gulst.
Op dit moment ben ik me erg bewust van de privileges die ik heb als kind van ouders die het nog wel goed hebben. Rijk zou ik ons niet noemen, maar ik weet dat wanneer ik geld problemen heb ik wel een financieel vangnet thuis heb, dat heeft zeker niet iedereen. Daarom voel ik me daar ook wel eens schuldig over. Zeker na het theatercollege van Tim ’S Jongers. Ja, ik ben een student en ja, studenten hebben het zwaar, maar ik ben wel een student die op kamers zit, een auto heeft, op vakantie kan en leuke dingen kan doen. Ik hoef bij het eten dat ik ga koken, in een keuken die ik heb, niet over elke cent na te denken. Als ik een keer moe ben, laat van school terug ben of me niet lekker voel dan kan ik ervoor kiezen om eten te bestellen of af te halen. Maar als iemand zonder geld dat doet dan vinden we daar van alles van.
Wat mij het meest heeft veranderd is het verhaal over de 5 euro en het biertje. Dat de man met geld vond dat de dakloze meneer geen biertje mocht gaan halen van de 5 euro die hij kreeg ‘want dat lost het probleem niet op’ alsof het pak melk of het broodje dat wel doet.
Als ik een zware dag heb gehad dan vind ik het lekker om een wijntje te nemen. De mensen die elke dag aan het overleven zijn mogen dat niet? Die mogen geen manier hebben om zich beter te voelen? Die verdienen de liefde niet? Nee die moeten maar gewoon harder werken, zelfvoorzienend zijn. Want dat lost het probleem op. Stiekem blijft het hele systeem je tegenwerken en is het gewoon geluk hebben dat je uit die armoede komt. Arme mensen worden te weinig gezien als mensen, ze hebben zichzelf in de penarie gewerkt dus moeten ze er ook zelf maar uit komen. “Wordt maar eens zelfvoorzienend” Alsof wij mensen met geld dat zijn?
Ik vraag me af of politici weleens een gesprek voeren met iemand die ver van hun levenswijze en geloof af staan. Willen we eigenlijk wel naar elkaar luisteren? Of zijn we zó onzeker dat we niet onze fouten kunnen toegeven? De onzin die Geert wilders over de armen en de islam verspreidt worden zo geloofd door vele mensen. Als je niet in contact komt met andere mensen dan blijven het vreemden. Heeft Geert zelf wel eens met een moslim gepraat? En als hij dat zou doen, zou hij dan ook luisteren? Als je niet open staat voor anderen dan blijven je vooroordelen je eigen realiteit. Dan kun je wel doen alsof je alles weet, maar vaak klopt dat niet.
Als je zelf niet opzoek gaat naar nieuwe mensen en nieuwe verhalen, dan krijg je alleen geleerd wat ze je willen leren. Ik heb nooit geleerd over het verhaal van de slaven uit de slavernij. Ik ken alleen het verhaal van de rijke witte Nederlanders dat veel menselijker beschreven werd dan dat het was.
Want wat goed dat ze het uiteindelijk hebben afgeschaft; als laatste; terwijl slaven nog verplicht moesten doorwerken; terwijl er nog steeds op hen neergekeken werd ( en nu nog steeds) en terwijl de slachtoffers zelf niet eens de vergoeding kregen. Maar daar gaat het ons niet om. Het gaat niet om onze fouten maar om wat wij goed deden en hoe goed we het hadden in de gouden eeuw.
Ik denk dat mensen niet moeten vergeten dat een ander meer rechten en middelen geven niet per definitie betekent dat jouw eigen rechten erop achteruit gaan.