Ik ben zelf niet van het lezen. Wel eens geweest, maar niet echt meer. Toch blijf ik boeken kopen en hopen dat ik me ertoe kan zetten met enige regelmaat zodat ik mezelf een lezer kan noemen. Want dat vind ik interessant. Ik denk namelijk dat ik er een betere schrijver van zou worden en daarmee een betere journalist. En ik denk natuurlijk ook dat je slimmer wordt van lezen.
Maar ik ben geen lezer meer. Een verhaal moet me vanaf het begin meeslepen en ik moet het meteen begrijpen. Ik wil alles begrijpen. Als ik dat gevoel niet heb, dan voelt het alsof ik mijn tijd verspil. Dat had ik bij de voorstelling ”being Adriaan van Dis”. Over Adriaan van Dis, die ik helemaal niet kende, behalve dat hij schrijver is (dat heb ik ook nog opgezocht). De voorstelling was vaag in mijn ogen.
Het begon met twee mensen die hem gingen omschrijven, op een artistieke manier. Het trok wel mijn aandacht, wat een normale presentatie niet doet. Maar hoe dan ook, ik begreep het niet helemaal. Het stuk over dat je moest blijven kauwen begreep ik dan weer wel, maar niet goed genoeg om concreet uit te leggen.
Ik begreep het verhaal van Martijn Neggers ook niet, maar dat was denk ik omdat ik er met mijn hoofd weer eens niet bij zat.
Ik heb me toch laten beïnvloeden door hoe Adriaan van Dis geprezen werd en weer een boek gekocht. Om te voorkomen dat het op de stapel boeken terechtkomt dat ik nog nooit heb aangeraakt maar wel met volle overtuiging dat ik het echt wel ga lezen heb gekocht, heb ik besloten om er maar meteen aan te beginnen.
Het heet: “Indische duinen”, en ik snap er werkelijk waar geen bal van. Het begint met een proloog dat ik heb gelezen waar ik niet helemaal wijs van werd. Omdat ik tijdens het lezen er met mijn hoofd niet bij ben want het prikkelt niet genoeg, ik heb stress en ik heb adhd. Daarnaast lees ik woorden en letters die er niet staan wel, en wat er wel staat, dat lees ik dan weer niet, en waren de familiebanden totaal onlogisch. Misschien ben ik niet gewend aan zijn schrijfstijl, of weet ik niet hoe romans werken. Maar hoe ik het las was de vader van de zoon ook de zoon van de moeder, en was het ik-personage ook de de broer van de moeder maar blijkbaar ook weer de neef van diezelfde mevrouw. Dus ik heb het maar opgezocht en ik ga het nog een poging geven. Want ik wil het begrijpen.
In de avond ben ik naar een interview met Adriaan van Dis geweest. En heb ik mijn gloednieuwe boek laten signeren. Vond ik eerst ongemakkelijk maar ik dacht “omarm het ongemak”.
Adriaan van Dis is een enorm grappige interessante man. Hij weet naar mijn mening alles. Hij zei dat je je algoritme moet verstoren door als vegetariër een keer je bonuskaart bij iemand te laten gebruiken die vlees eet. Omdat je anders alleen maar je eigen dingen online tegenkomt. Daarnaast zei hij dat frustratie iets goeds is. En dat volgen slecht is, en rebellie is dan weer goed. Ik ben dus wel goed bezig door me door van alles te laten frustreren.
Het frustreerde me weer dat hij zoveel weet en ik niet. Ondanks dat hij veel ouder is en ik ook niet zoveel kan weten. Hoe weet hij zoveel? Hoe kan ik alles in balans houden? Hoe kan ik blijven werken, tijd maken voor de relaties met de mensen om mij heen die me lief zijn? Geïnteresseerd blijven in nieuwe mensen terwijl mijn hoofd explodeert van gedachten? Hoe kan ik dingen onthouden, niet afdwalen in mijn gedachten? Hoe kan ik genog tijd voor mezelf vinden om naar onzin te kijken en af te schakelen? Moet ik het allemaal kunnen? ik heb het gevoel van wel.
Adriaan van Dis spreekt ook op scholen. Misschien is dat iets voor mij? Omdat die mensen misschien nog wel willen luisteren. Misschien moet ik iets met gedichten gaan doen? Dat inzetten voor mijn journalistieke werk? Misschien moet ik iets gaan doen met mijn eigen angst en daar iets over maken? Want angst is wel iets wat overal in mijn leven speelt? Ik heb tenslotte een ongespecificeerde angststoornis. Ik was bang om toch een vraag te stellen aan meneer van Dis, omdat ik uit zijn houding de conclusie trok dat hij daar niet op zat te wachten.