Een ver van mijn bed show die dichtbij komt.
Die ineens binnen komt.
Een verhaal dat ik heel vaak heb gehoord en dat me toch nooit helemaal heeft geraakt.
Lichamen die zo verminkt zijn dat ze niet op beeld staan.
Wel op dat van de mensen daar.
Een ver van mijn bed show die ik achter me kan laten, terwijl de mensen daar, dit dag in dag uit leven.
Als ik aan een ander vertel wat ik hier heb ervaren zou dat nooit gelijk staan aan de ervaring zelf.
Al zeg ik: ‘Stel je voor dat er elke dag een dierbare van je overlijdt. Dat het elke dag angst is voor je eigen leven en dat van de mensen om je heen, voor je eigen bestaan.’
Zelfs dan zou het de lading niet dekken.
Er zijn nog duizenden voorbeelden als deze.