Alles wat je maakt tot wie je bent. Wie ben je en waarom? Zelf heb ik me dit al vaker afgevraagd. Dus als ode aan de week van de identiteit: een stukje over mijn identiteit.
Ik kom uit een dorpje in Limburg: Kessel, waar ik zeker leuke herinneringen aan heb maar waar ik niet meer zou willen gaan wonen. Ik voelde me daar al snel anders. Ouders van klasgenootjes kenden elkaar en waren vrienden, terwijl die van mij daar niet bij hoorden omdat ze zelf niet opgegroeid waren in Kessel. Ik was in vrolijk meisje dat graag vrienden maakte en anderen aan het lachen maakte. Dat ging helaas mis, want ik hoorde vaker dat ik alleen maar dacht dat ik grappig was, maar dat ik dat helemaal niet was.
Ik was een gevoelig meisje en ook daarvan werd misbruik gemaakt op school. Er hoefde niet veel te gebeuren of ik moest huilen. Ook dat was iets dat mijn “vriendinnen” toen maar al te leuk vonden om te laten gebeuren. Ik hoorde dat ik me maar niet zo moest aanstellen. Op school, maar ook thuis.
In groep 5 kwam ik leukere mensen tegen. Mensen die bij mij pasten en die me wel leuk vonden voor wie ik was.
Toen ik naar de middelbare school ging, kwam ik terecht in een groepje meiden die ook naar dezelfde klas gingen. Dat waren toen niet per se mijn vriendinnen, maar het waren wel mensen waarbij ik me veilig voelde. Ik vond het namelijk doodeng om nieuwe mensen te ontmoeten, ik was bang dat mensen mij niet leuk zouden vinden. Ik had namelijk al genoeg ervaringen gehad die dat bevestigden.
Dat groepje is mijn vriendinnengroep gebleven. Naast hen had ik wel wat andere vrienden die ik veel leuker vond. Maar ik durfde toen niet de stap te nemen om me bij andere mensen te voegen. Het was wel een gezellige groep, maar ik merkte dat ik er gewoon niet echt bij pasten. Iedereen was heel luidruchtig en je moest schreeuwen om gehoord te worden en er was niet echt oog voor elkaar. Ik merkte dat ik andere normen en waarden had dan hen.
Ik zie vrienden als mensen die je kunt vertrouwen, waar je bij terecht kunt, die niet oordelen maar je helpen en naar je luisteren. Dat miste ik enorm. Toen ik de havo had afgerond kwam ik steeds vaker in contact met mensen die mij een goed gevoel over mezelf gaven en me niet alleen maar onzeker maakten. Ik besefte me dat ik het helemaal niet meer zo leuk vond om met die vriendinnengroep om te gaan. Uiteindelijk heb ik besloten hen achter me te laten. Wat niet iedereen begreep. Velen zagen het als dramatisch, maar dat was ik wel gewend want ik was al vaker dramatisch genoemd, terwijl ik alleen maar over de problemen die ik zag wilde kunnen praten zodat ik me beter voelde.
Als ik ze nu tegen het lijf loop, maken we even een praatje en hebben we interesse in elkaars levens.
Ik neem de meiden niks kwalijk, eerst wel maar nu niet meer. Ik heb ondanks wat ik miste in die vriendschappen, toch heel veel lol gehad met deze mensen.
Van sommige andere mensen kreeg ik het advies om deze groep toch nog bij me te houden. Ik kon wel uit de groep gaan maar ik moest geen contact verbreken, want het is toch wel handig om een vriendengroep te hebben, voor als je een keer wat wilt doen. Dat heb ik niet gedaan, want dat vond ik niet eerlijk tegenover hen en tegenover mezelf.
Ik ben blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Het heeft er namelijk voor gezorgd dat ik stukje bij beetje betere relaties met de mensen om mij heen aan kan gaan en dat ik veel minder snel over mezelf oordeel, omdat anderen dat nu ook niet meer doen.
Soms vind ik het moeilijk dat ik geen vriendengroep heb. Velen om mij heen hebben dat wel en daar ben ik zeker jaloers op. Ik heb nu veel losse vrienden en vriendinnen waar ik heel dankbaar voor ben. Bij hen voel ik me veilig genoeg om mezelf te zijn en hoef ik niet bang te zijn dat ze achter mijn rug om over mij zouden praten.